الحراء

حقوق بشر همواره از مقوله هایی به شمار می رود که در طول تاریخ کشورهای استعمارگر و صاحب قدرت از آن به عنوان حربه ای برای سلطه بر کشورهای دیگر بهره برده‌اند.

به همین دلیل اعلامیه جهانی حقوق بشر از همان ابتدا با مخالفت دولت‌های اسلامی همراه شد. البته باید خاطر نشان کرد که حقوق بشر واژه‌ای عام است اما زمانی که پسوند اسلامی به دنبال آن می‌آید به گونه‌ای انحصاری متعلق به آن بخش از مردم جهان می‌شود که یا مسلمان هستند یا بر دین اسلام تاملی هر چند کوتاه دارند و معتقدند این اصول و حقوقی که در حقوق بشر جهانی گفته می شود به نحو کامل‌تر و بهتری در اسلام وجود دارد.

بدین ترتیب باید گفت یکی از ارزشمندترین ویژگی های اعلامیه حقوق بشر اسلامی توجه به نکاتی است که در اعلامیه جهانی بدان توجه نشده یا به صورت سطحی و گذارا بدان ها اشاره شده و به نوعی به خاطر ملاحظات سیاسی در غرب مورد غفلت واقع شده‌اند.

 سازمان همکاری اسلامی در ۱۳۶۹ خورشیدی، اعلامیه اسلامی حقوق بشر را در سطح دولت‌های اسلامی به تصویب رساند. این سازمان در ۱۳۸۷ خورشیدی بنا به پیشنهاد جمهوری اسلامی ایران سالروز تصویب اعلامیه اسلامی حقوق بشر مصادف با ۱۴ مرداد، پنجم اوت را به عنوان «روز حقوق بشر اسلامی و کرامت انسانی» تصویب کرد و کشورهای اسلامی این روز را در تقویم ملی مناسبت های خود درج کردند تا بدین وسیله هر ساله توجه لازم نسبت به ابتکار کشورهای اسلامی در تدوین سندی در زمینه حقوق بشر و راهکارهای ارتقاء و اجرایی کردن این مفاهیم فراهم آید. بدین ترتیب دولت های عضو سازمان همکاری های اسلامی برای پاسداری از دین، جان و نسل بشر در مقابل بهره کشی و ظلم  و با تاکید بر آزادی اعلامیه ۲۵ ماده ای را به تصویب رساندند. بنابراین یکی از نقاط مورد اختلاف ۲ اندیشه غربی و اسلامی در موضوع حقوق بشر توجه به آزادی است.

در تفکر غربی که در اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز بر آن تصریح دارد، توجه به آزادی و حقوق انسانی متناسب با گریز از اندیشه دینی صورت گرفته است و آزادی انسان را به صورت مطلق و رها دیده است. در صورتی که در حقوق جهانی اسلام برخورداری از آزادی مشروط به عدم اخلال در انجام تکالیف فردی و اجتماعی است. نکته قابل تامل اینکه برخی از حقوق انسانی که مربوط به حیات بشری است در اعلامیه جهانی حقوق بشر مورد توجه قرار نگرفته اما در اعلامیه اسلامی مورد توجه و تصریح قرار گرفته است.